Ήταν εκείνα τα χρόνια, που εμείς οι μακρινοί οι «Ιταλοί» ψάχνουμε στις μνήμες μας μέσα σε ένα φάκελο, που έχει μπει προ πολλού στο αρχείο και έχει χαθεί και η θέση του.
Ήταν τα χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα τα ολίγον μαύρα, τα ολίγον γκρι, τα ολίγον κόκκινα, τα ολίγον ροζ, που χρωμάτιζαν τα φοιτητικά χρόνια της επανάστασής μας…
Βραδιές δύσκολες, μέσα σε φωνές, με χαμηλή νέφωση από τσιγαρίλα και καταγώγια, γεμάτες αντεγκλήσεις για να βγει σωστά, επαναστατικά διατυπωμένο, το ψήφισμα για την Ροδεσία, για την λύση του σεξουαλικού προβλήματος των Ελλήνων φοιτητών από την ΕΦΕΕ, για τους Κνιτες που διέπρεπαν στα esami με εντολή του «ενός» κόμματος, για τον «καπετάν» Σούλη της ΑΣΠΕΕ, που μαθεύτηκε από αριστερά κουτσομπολιά ότι πήγε και είδε ταινία του Γκουσγκούνη μαζι με την ρεβιζιονίστρια την γκόμενα, για
τους τραγικά γραφικούς τύπους της ΠΠΣΠ που άκουγαν μόνο ράδιο Τίρανα και όχι radio Montecarlo. Για τον τύπο τον «bello» που έγινε μοντέλο του Armani και που έκανε – το κωλόπαιδο ο φασίστας- το δικό μας αμπέχονο να φαντάζει πιο πολύ άδοξα τριμμένο.
Όλος αυτός, λοιπόν, ο κόσμος ο κομμουνιστικά πλασμένος με όλο τον μετεφηβικό θυμό μέσα στις βαλίτσες χωρίς ρόδες, στέκαμε στο ντόκο της Ανκόνας, περιμένοντας να φανεί ο «μεσογειακός ουρανός» μέσα από τον ακαθόριστο ορίζοντά μας.
Το βαπόρι της αξιοπρέπειας, που θα μας μετέφερε μέσα σε συνθήκες
πολιτισμένες μέσα σε χώρους ποτέ ειδωμένους σηματοδοτώντας το πέρασμα από την άρνηση της αγέλης στην αδήλωτη αποδοχή ενός μικροαστισμού, που έκανε το σερβίρισμα του γκαρσονιού υποσυνείδητη απόλαυση.
Και στέκαμε…
χαρούμενοι στις ουρές περιμένοντας εκείνο το κίτρινο σημάδι του
Mediterranean Sky να φανεί, με παρατεταγμένα στην άκρη του νερού, τα σαράβαλα τα Simca, τα Escort, τα Talbot, τα Fiat τα Cadet με τις zoll πινακίδες, μέχρι τα μπούνια γεμάτα, με προβληματισμένα συντρόφια και ρούχα άπλυτα, πεσκέσι για το σπίτι.
Δεν περιμέναμε τότε το βαπόρι που έπαιρνε μονάχα.
Προσμέναμε το μεγαλείο του. Περνάγαμε από την mensa που τρώγαμε σαν ζώα στο πλωτό GB corner της πρύμης.
Περιμέναμε εμείς οι καραγκιόζηδες διεθνιστές να αισθανθούμε υπερήφανοι, καμαρώνοντας αυτή την πουτάνα την ελληνική σημαία, που κυμάτιζε πάνω από εκείνο το τεράστιο το PIRAEUS. Όταν πλαγιοδετούσε τον τεράστιο όγκο του στο ντόκο, έδενε την περηφάνεια μας στην Ιταλία.
Εμείς οι καταπιεσμένοι υπήκοοι του κράτους τίποτα, οι φοιτητικοί μετανάστες, δείχναμε κομπλεξικά περήφανα στους Ιταλούς επιτέλους ότι κάτι έχουμε κι εμείς που δεν έχουνε αυτοί. Η κηδεμονία των ακτογραμμών μας ήταν για χρόνια τα σύνορά μας.
Οι λιρέτες δεν περνούσαν μέσα στο βαπόρι εκεί μέσα κυκλοφορούσε μόνο χαζή ελληνική υπερηφάνεια…
Και ήρθαν τα χρόνια που έγιναν ή δεν έγιναν τα όνειρα πραγματικότητα και μας μεγάλωσαν, μας πόνεσαν και μας μάλωσαν κι έφυγε και χάθηκε το βαπόρι
στην αχλή του ορίζοντα και εμείς μάθαμε να κοιτάμε την στεριά αντί την
θάλασσα…
Και η λήθη ξέπλυνε τις μνήμες από τα άδεια ντόκια.
Η Ροδεσία άλλαξε όνομα σε Ζιμπάμπουε, το σεξουαλικό λύθηκε, οι Κνίτες έμειναν Κνίτες κατ’ εντολήν του κόμματος, ο «καπετάν» Σουλης αυτομόλησε στο ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, οι ΠΠΣΠηδες ψάχνουν να βρουν χώρα ή μια πλατεία έστω για επανάσταση, ακόμη και ο bellos πέθανε από AIDS…
Κι έγιναν οι μνήμες παράνομες, απεχθείς, επονείδιστες, μη βιώσιμες στην καρδιά μας.
Μέχρι, που το σκήνωμά του, φάνηκε ένα πρωινό μέσα στην αχλή της οθόνης του κινητού.
Η μικρή οθόνη έγινε η ταφόπλακα του Mediterranean Sky αυτού του τεμαχίου ζωής. Η θέα του, το grand finale της ουτοπίας μας, έστεκε γερμένο στο πλάι στα αβαθή της Ελευσίνας σαν βέσπα που έπεσε από το πόδι.
Ποιος είχε το κουράγιο και την δύναμη να το σηκώσει…
Όλοι είχαν πια φύγει, είχαν μεγαλώσει, άλλος την μέση του, άλλος τα αρθριτικά του, που να σκύβεις τώρα. Άλλωστε δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι…
Μα γιατί δεν γλιστράει στην κατηφόρα του βυθού να βυθιστεί ολότελα να πιούμε να ξεχάσουμε;
Άλλωστε όλα έγιναν μάταια και δοξασμένα.
Του Περικλή Λάσκαρι*
*Ο Περικλής Λάσκαρις είναι αρχιτέκτονας και ζει στην Κέρκυρα
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 